گرچه سخت است به
فکری هوس نان نرسد
قصه ای نیست که با
عشق به پایان نرسد!
قصه ای نیست که
حتی شده در آخر آن
بوی یک یوسف گم گشته
به کنعان نرسد.
در پَستی ها و بلندی های زندگی، سرنوشت تا آخرین قطره ی شیره ی جان مرد قصه ی ما را میمَکد؛ اما او
به خاطر رویای کوچکی که دارد، زندگی پوچ خود را ترک میکند و زندگی را از سر آغاز میکند.
خیا*نت!
خیا*نت!
خیا*نت!
مینویسم این کلمه را میلیونها بار، بر غم نامه ی شب رنگ جا مانده از واپسین دیدار بر هبوط قلبم!
تکرار میکنم ناجوان مردیهای روزگار را، تا حک گردد با گدازه های آتشین، برقلب بیچاره ام که زخم خورده است
ازحجم نامردی های این روزگار! تا بازهم اعتماد نکند به گرگ هایی در جامه گوسفند که میگردند و میچرخند
بارها و بارها به گرد آن!
و دوران سرسام آوری که شروع معراج هبوط است در قلب من. …
چین های رو پیشونیت،گره ی ابروهات،چشم های میشی رنگت که آینه ی دلت بود.لم*س کردنذ‌تنبور
با سر انگشتات،بوی گس سیگارت،رد پیف اسپری زیر یقه ی بلوز آبی رنگت،ترست از صدایذ‌بلند‌و
فوبیِ دعوا،احتیاطت در رانندگی،اسکناس بیست تومانی تا نخورده ی عید قربان،سیدِ پشت اسمت،
آلبوم کامل شجریان توی داشبورد ماشین،صدای ضرب،خنده هات.وقتی از همه چیز رضایت داشتی و
چالی که با دیدن خندهه ات روی گونه ام میافتاد… این روزها،من اینها را مرور میکنم.
گاهی آرزوی کر بودن میکنم
نیاز است که دروغ مرده ها‌را نشونم
یا گاهی اوقات آرزو دارم لال باشم؛
لال باشم تا مانند مرده ها کسی را نشکنم
یا در مواقعی در کنار این دو نیاز است
کورذ‌باشم
تا مغز های ملتهب مرده ها‌را نبینم.
می‌گویم جانِ دل؟!
زندگی آن قدر ها هم که می‌گویند بد نیست‌ها،
شاید اندکی روز‌هایمان تکراری و شب هایمان تاریک و حزین باشد.
شاید راحت دلمان با هوای ابری پاییز بگیرد،یا حتی مشکلی ما را از پای در بیاورد.
اما میدانی؟!
دوست داشتن تو،خوب حواس مرا از اندوه زندگانی پرت میکند.
چه بازی دارد نگاهت،با تلاطم و بیقراری دریای توفانی؟
لختیه سیاهی نگاهت به جنون حیوانگونه ای میکشانم که گویا هرگز آدم
نبودم!
چه سیاه بازی دارد نگاهت با هوای این
روزهایم؟!
هینا دختریست که گمان میرفت زندگی ساده اش، در پس آن چهار دیواری همیشه ساده
بماند، اما یک روز صفحه ی دفتر عوض میشود و صفحه ی جدیدی که به رویش باز میشود، او
را در گردابی فرو میبرد؛ گردابی از نوع نفرت و جنون! گردابی از نوع غم و اندوه! او را به
جنگ با خود واگذار میکند، اما افسوس که او این جنگ را بلد نیست! حال او مانده و راهی که
نمیداند پایانش کجاست و یک سنگ در دست او؛ سنگی که شاید سرآغاز همه چیز باشد، اما
پایان هیچ چیز نیست!
زودتر از آن که بخواهم محبت بی پایان وپرمهر پدرم را احساس کنم باید بنا به دست
سرنوشت او را به آغوش خاک می سپردم؛رویاهایم همان جا محدود وناتمام ماند.تمام کودکی
وعروسک بازی هایم،درکشمکش ومرافه های ناپدری سنگدل پایان یافت….مردی خودشیفته
که جز منافع خودش چیز دیگری را نمی دید.بیچاره مادرم بایدسنگینی سایه ی شومش را
سال ها تحمل می کرد،ولب از لب سخن نمی گشود.
سخنها ناتمام است ز ناگفتههای دلم؛
گر روزی ل*ب گشاید لبم. …
گوید ز طبع نفس های سرم،
و درد های وجودم
