اشک هایم همچون قطرات باران بر روی دفتر دلتنگی هایم می بارند. دست هایم بر روی همان قطرات
دلتنگی را با مداد سیاهی هک میکنند. آنقدر ادامه میدهم که چشمه اشک هایم خشک و دست هایم
خسته میشوند، ولی محبوبم، ای نور دلم، ای سردار دل، با به یادآوردن یاد شما باز همه چیز را از نو آغاز
میکنم.
ای محبوب دل شکسته ام، به داد این دلتنگ برس.
من مهربانم، قصه ی دختری به نام مهربان است. دختری که در آستانه ی ۲۷ سالگی، شکست تلخی را که
منجر به شکستن غرورش میشود، تجربه میکند.
مهربان با تمام کش و قوس های روزگار سعی میکند باری دیگر زندگی را از سر بگیرد و آهنگی خوش از
بودنش بنوازد. در یک کارخانه مشغول به کار میشود و قصه ی زندگی اش دقیقاً از همین نقطه آغاز
میشود.
رمان موضوعی اجتماعی دارد؛ البته عاشقانه با پایانی خوش.
انتظار داشتم بمانی. …
برای همیشه کنارم ماندگار شوی. …
اما رفتی!
رفتنت برایم دردناک بود. …
همانند کارهای درد آورم!
مرا ببخش!
هر چند میدانم بخشیده نخواهم شد. …
من خودم را نمیبخشم. …
هرگز!
زندگی را ورق بزن روایت زندگی چند نسل است با سختی ها و مشکلات و خوشی های متفاوت
روایت مردمانی است که در زندگی جنگیدند برای عدالت برای عشق و آزادی.
زندگی را ورق بزن روایت زندگی نوه هایست که خود عاشقند و عشق واقعی را از خاطرات پدربزرگشان
می آموزند ورق ورق با خاطرات او زندگی میکنند تا به حقیقت برسند.
پس زندگی را ورق بزن با آنها و عشق را زندگی کن در صفحه صفحه ی آن.
بهزاد و شاهین و سامان نوه های جهانگیرخان بعد از مرگش بر حسب اتفاق دفترچه خاطرات او را می یابند و
با حقایقی آشنا میشوند حقایقی تلخ و شیرین، حقایقی که زندگیشان را دگرگون میکند.
گرچه سخت است به
فکری هوس نان نرسد
قصه ای نیست که با
عشق به پایان نرسد!
قصه ای نیست که
حتی شده در آخر آن
بوی یک یوسف گم گشته
به کنعان نرسد.
در غوغای بی هیاهوی دلم،
تاریکی، حرف هایی نانوشته ای برای گفتن دارد!
دلم میخواهد.
شمعی روشن کنم تا گرمایش را،
با همه وجودم احساس کنم.
لعنت به این تاریکی…
لعنت به تمنّای شب…
لعنت. …
پرواز این بار روایت میکند داستانش را!
مینویسد و مینویسد تا خالی شود. پرواز برای دست یافتن به رویایش به دنبال دست آویزی بود که این
دست آویز؛ حامی، ناجی و عزیزش شد. دخترک عاشق مردی میشود که کاخ رویاهایش را از ریشه
میسوزاند، پرواز با عشق بهای سنگینی در برابر رویای کوچکش داد.
این بار؛ اما نه دست آویزی خواست و نه مرهمی، خواست خودش ادامه دهد؛ اما دیگر بالی نداشت.
باید دید که آیا میتواند بلند شود یا نه؟ اگر هم بلند شود، به کجا میرسد؟
در پَستی ها و بلندی های زندگی، سرنوشت تا آخرین قطره ی شیره ی جان مرد قصه ی ما را میمَکد؛ اما او
به خاطر رویای کوچکی که دارد، زندگی پوچ خود را ترک میکند و زندگی را از سر آغاز میکند.
خیا*نت!
خیا*نت!
خیا*نت!
مینویسم این کلمه را میلیونها بار، بر غم نامه ی شب رنگ جا مانده از واپسین دیدار بر هبوط قلبم!
تکرار میکنم ناجوان مردیهای روزگار را، تا حک گردد با گدازه های آتشین، برقلب بیچاره ام که زخم خورده است
ازحجم نامردی های این روزگار! تا بازهم اعتماد نکند به گرگ هایی در جامه گوسفند که میگردند و میچرخند
بارها و بارها به گرد آن!
و دوران سرسام آوری که شروع معراج هبوط است در قلب من. …
چین های رو پیشونیت،گره ی ابروهات،چشم های میشی رنگت که آینه ی دلت بود.لم*س کردنذ‌تنبور
با سر انگشتات،بوی گس سیگارت،رد پیف اسپری زیر یقه ی بلوز آبی رنگت،ترست از صدایذ‌بلند‌و
فوبیِ دعوا،احتیاطت در رانندگی،اسکناس بیست تومانی تا نخورده ی عید قربان،سیدِ پشت اسمت،
آلبوم کامل شجریان توی داشبورد ماشین،صدای ضرب،خنده هات.وقتی از همه چیز رضایت داشتی و
چالی که با دیدن خندهه ات روی گونه ام میافتاد… این روزها،من اینها را مرور میکنم.
